23 ची शिक्षिका आणि 13 चा विद्यार्थी पळाले –बातमी की समाजमनाचे अधःपतन..."

 

पाच महिन्याची गर्भवती असलेली 23 वर्षाची शिक्षिका 13 वर्षाच्या विद्यार्थ्याला घेऊन पळाली – तीन महिन्या पुर्वी नाशिक सिडको येथील 36 वर्षीय महिला 15 वर्षाच्या मुलाला घेऊन पळाली..ही केवळ बातमी नाही, तर समाजमनाच्या अधःपतनाचा कळस आहे, काळोखा सारखे ते चारी बाजूनी समाजाला ते पोखरते आहे.... !"

सूरतमधील एक २३ वर्षांची शिक्षिका आणि तिचा अवघ्या 13 वर्षांचा विद्यार्थी पळून गेले,मागील महिन्यात एक दिवस ही बातमी व्हायरल होत चर्चेचा विषय बनली.

समाज पुन्हा एकदा विचारांच्या गर्तेत ओढले गेले. पहिल्या नजरेला ही घटना एखाद्या क्राईम रिपोर्टिंगसारखी वाटते – वय, ठिकाण, ट्रॉली बॅग, सीसीटीव्ही फुटेज, पोलिसांची शोधमोहीम. परंतु, हे केवळ पोलिस तपासाचे प्रकरण नाही. हे एक सामाजिक आरसपानी प्रतिबिंब आहे – आपल्या समाजात सुरु असलेल्या मानसिक गोंधळाचे, मूलभूत मूल्यांच्या गळतीचे आणि "संबंध" या शब्दाच्या समजुतीत निर्माण झालेल्या अपघातांचे.

🧠 घटना केवळ काय आहे, याहून अधिक — तिचा सामाजिक अर्थ काय?

२३ वर्षांची शिक्षिका आणि 13 वर्षाचा विद्यार्थी. वयातील हा अत्यंत विसंगत फरक केवळ नैतिकतेच्या चौकटीत बसत नाही, तर कायद्याच्या दृष्टिकोनातूनही गंभीर गुन्हा आहे. शिक्षण हे नातं केवळ माहिती देण्याचे माध्यम नसून विश्वास, जबाबदारी आणि सुरक्षा यावर आधारित असतं. विद्यार्थ्याच्या मनावर शिक्षकाचे जे प्रभाव पडतात, ते आजन्म ठसतात. पण जेव्हा शिक्षकच आपल्या जबाबदारीची मर्यादा पार करून विद्यार्थ्याच्या निरागसतेचा गैरवापर करतो, तेव्हा संपूर्ण सामाजिक घडीच हादरते.

समाज म्हणजे काय – व्यक्तींचा समूह आणि त्यांच्या मूल्यांची साखळी. पण आजच्या धावपळीच्या, आभासी आणि भावनातून कोरड्या झालेल्या जगात मूल्यांची ही साखळी तुटते आहे. संबंधांचा आधार ‘भावना आणि जबाबदारी’वरून ‘उन्माद आणि आकर्षण’ावर गेला आहे. शिक्षकांसारख्या संवेदनशील भूमिका निभावणाऱ्यांची निष्ठा जर अशा पातळीवर पोहचली, तर हे व्यक्तिगत अपयश नाही, तर सामाजिक अयशस्वीपणाचं लक्षण आहे.

सर्वांत महत्त्वाचं म्हणजे, ही घटना एकतर्फी पळून जाण्याची नव्हे, तर पूर्वनियोजित योजना आहे. यातून शिक्षकाने एक अल्पवयीन मुलगा भावनिकरित्या कसा ‘मनोज्ञ’ केला असेल, हे भयावह आहे. हा प्रकार बालकांच्या मानसिक आणि शारीरिक सुरक्षेवर फार मोठा प्रश्नचिन्ह निर्माण करतो

--

📰 माध्यमांनी काय केलं पाहिजे?

माध्यमांची जबाबदारी केवळ 'ब्रेकिंग न्यूज' पुरती मर्यादित राहता कामा नये. या घटनेचा अहवाल देताना माध्यमांनी ‘व्हायरल’चा मोह न ठेवता, साक्षरतेचं भान बाळगावं. अशी घटना समाजात काय संदेश देऊ शकते? बालवयातल्या मुलांवर याचा काय परिणाम होतो? पालक आणि शिक्षक यांच्यात परस्पर विश्वासाचं नातं असताना अशा घटना त्या नात्यालाही संशयाच्या छायेत नेतात.

माध्यमांनी फक्त बातम्या दाखवू नयेत, तर त्यातून मूल्यवर्धन आणि जनजागृती घडवण्याची भूमिका घ्यावी. यासाठी विश्लेषण, मानसशास्त्रीय दृष्टीकोन, कायदेशीर धारणा आणि पालकत्व यावर आधारित चर्चासत्रे, लेख, मुलाखती आवश्यक आहेत.

🧒 पालक आणि शिक्षक यांचं भान कुठे हरवलंय?

आज पालक आपल्या मुलाला चांगलं शिक्षण मिळावं म्हणून ट्यूशन, शाळा, क्लास यामध्ये पाठवतात, परंतु भावनिक शिक्षण, नात्यांमधील सीमारेषा, आणि संवाद यावर भर देत नाहीत. शिक्षकांची निवड करताना केवळ गुणवत्तेचा विचार न करता त्यांच्या नैतिकतेचा, मनोवृत्तीचा आढावा घेतला पाहिजे.

शिक्षक हे "गुरु" असतात – दिशा दाखवणारे, मार्गदर्शक. पण जर तेच दिशा भरकटवणारे ठरले, तर समाज कशावर विश्वास ठेवेल?

---

⚖️ कायद्यात काय? आणि काय बदल आवश्यक?

पोस्को कायदा  अंतर्गत, अशा घटनांमध्ये शिक्षिकेवर कठोर शिक्षा होऊ शकते. १८ वर्षाखालील कोणत्याही मुलाच्या बाबतीत, त्याच्या संमतीचा कायदेशीर अर्थ नाही, कारण त्याचं भावनिक आणि मानसिक समज पक्कं झालेलं नसतं. त्यामुळे हे प्रकरण केवळ ‘पळून जाणं’ नसून ‘बाल शोषण’ आहे.

शिक्षकांची मानसिक स्क्रीनिंग, पालकांशी संवाद, आणि विद्यार्थ्यांसाठी "गुड टच-बॅड टच" व सुरक्षित नात्यांबद्दल जागरूकता वाढवणं हे तातडीने आवश्यक आहे.

तर ही घटना घटना नाही – तर आरसा आहे

सूरतमधील ही घटना समाजाच्या कोरड्या, भावनाहीन आणि नैतिकतेपासून दूर जात असलेल्या प्रवृत्तीचा परिणाम आहे. शाळा, शिक्षक, आणि विद्यार्थी यांचं नातं हे पवित्र असतं – ते केवळ माहिती देण्याचं नाही, तर व्यक्तिमत्त्व घडवण्याचं स्थान असतं. पण अशा घटनांमुळे हे नातं संशयाच्या झाकीत जातंय, आणि ते केवळ व्यक्ती विशेषांचं दोष नाही, तर आपण सगळेच कुठे ना कुठे अपयशी ठरलो याचं चिंतन करायला लावणारं आहे.

---

📝 आपण काय करू शकतो?

शिक्षकांकरिता मानसिक आरोग्य तपासणी अनिवार्य व्हावी.

पालकांसाठी संवाद कार्यशाळा आणि मार्गदर्शन सत्रे घडवावीत.

मुलांमध्ये भावनिक समज, सुरक्षित स्पेस, आणि नात्यांची मर्यादा याबद्दल शिक्षण द्यावं.

माध्यमांनी जबाबदारीने व्यवहार करावा – 'हायपर न्यूज' न करता 'हाय व्हॅल्यू कन्टेंट' निर्माण करावा.

कारण शेवटी, ही घटना केवळ एका विद्यार्थ्याची नाही – ती आपल्या पुढच्या पिढीच्या विश्वास, मूल्य आणि भविष्याची लढाई आहे.

SOURCE : SOCIAL PLATFORM 

हे हि वाचा 

कर्जाच्या विळख्यात महासत्ता ! आत्महत्या वाढतायेत १

 सावकार ते संस्थात्मक शोषण – कर्जाच्या कडेलोटाची सुरुवात